Asociaal scoort nog steeds!
In de literatuur zijn er op hoofdlijnen drie oplossingsrichtingen, namelijk wie heeft het feitelijk verdiend, een verdeling op grond van solidariteit en de asociale optie.
De rechtmatige verdeling. Om geld te kunnen verdienen met beleggen is het noodzakelijk om over heel veel geld maar ook om over tijd te kunnen beschikken. In de afgelopen 10 jaar zijn het met name de middengroep (40 t/m 65) en de gepensioneerden geweest die het geld gefourneerd hebben waar deze winsten, het rendement mee is behaald. En alleen door dit door deze midden- en oudere groep opgebouwde kapitaal waren dergelijke rendementen mogelijk. Een eerlijke verdeling zou dan ook zijn om dit aan de inleggers toe te laten komen, al naar gelang zij hieraan in tijd en geld hebben bijgedragen.
Een tweede optie is uitgaan van solidariteit. In dat geval worden in de pensioenoverzichten van iedereen ermee gerekend dat ook de jongste categorie al volledig heeft bijgedragen aan de huidige vermogens en hier gelijkelijk in delen. Dat is natuurlijk niet zo. De salarissen van de jongeren zijn lager, de franchise het deel van het salaris waar geenpensioen over wordt opgebouwd is daardoor verhoudingsgewijs groter en bovendien de tijd waarover zij pensioen opgebouwd hebben is veel korter. In wezen vindt hier een herverdeling vanuit de middengroep en ouderen naar de jongeren plaats.
De derde mogelijkheid is de ‘asociale’ methode. Het geld blijft in kas, want anders vindt er een herverdeling plaats over de generaties ten koste van de jongeren. Op zich is dat juist. Als er geld naar de middengroep en de ouderen gaat dan blijft er minder geld over voor de jongeren. Dat is een waarheid als een koe.
Deze laatste optie is de manier waarop Rutte en Koolmees proberen de rechtmatige eigenaren en de Nederlandse samenleving een rad voor de ogen te draaien, knollen voor citroenen te verkopen. Pensioenen worden bewust ingewikkeld gemaakt. Maar iedereen voelt dat het niet klopt. Dit kan niet zo.
Het is niet vreemd dat hierover in dit land steeds meer onrust ontstaat. Eerlijkheid duurt toch het langst?. In Nederland zouden wij ook langzaam terug moeten komen op het ‘ieder voor zich en god voor ons allen’-principe. Het verregaande individualisme heeft nu echt zijn langste tijd gehad, er moet weer een samenleving worden opgebouwd en dat kan alleen maar door middel van solidariteit. En niet met de uitwassen van het neoliberalisme, het dikke ikke.