Loongebouw versus behoud en werving
Afgelopen vrijdag was ik aanwezig bij de brevettering van de HDV-cursisten. In gesprek met een vlag/opperofficier bemerkte ik de tendens van; wij kunnen geen mensen vasthouden en werven, daarom zullen wij de materieelprojecten anders moeten gaan aanlopen. En de vraag die mij bekroop is, leren wij van het verleden of blijven wij alleen reageren op een valselijk gecreëerde situatie?

Ik begrijp ook dat als dadelijk het behoud en de werving niet verbeteren na het afsluiten van de CAO, dat dan de politieke top zal roepen, zie je wel die organisatie is niet te vullen. Dus zullen wij de organisatie moeten aanpassen! In mijn ogen een “Excuus Truus” opmerking, een voorbeeld van “behoudschaamte”.

De vraag zou moeten zijn, hoe komt het dat defensie leeggelopen is en nog leegloopt en wat is de oplossing?
Vanaf 2011 waarschuwt de GOV/MHB al voor deze leegloop. Als je mensen geen of niet inzetbaar materieel geeft, niet laat oefenen, varen of vliegen, geen reservedelen en munitie geeft dan kom je aan hun professionaliteit. Als je tegelijkertijd hun inkomen aanpakt, de UGM-leeftijd verhoogt en je onder druk van het ABP laat verleiden tot het invoeren van het middelloon, dan ben je de mensen kwijt. Dan heb je een ongekend pak zuur in de organisatie gesmeten. De militair is zijn perspectief ontnomen en zijn vertrouwen in de leiding is langdurig beschaamd. Dat is de reden. Durf die reden dan ook te benoemen. En dat los je niet op met je pakket werving- en behoud maatregelen.

Hoe krijg je ze wel terug? Deze CAO zal er zeker aan bijdragen. Competitief worden wij pas na het invoeren van het nieuwe loongebouw en toelages
Goede materiele middelen, voldoende opleidingscapaciteit, oefeningen, het herwinnen van de professionaliteit dus, die onder druk van de bezuinigingen teloor is gegaan.
Deze beide factoren zullen het benodigde perspectief bieden.

Politici en officieren scheppen de voorwaarden, wij hebben de voorwaarden nog niet geschapen.
Pas dan stroomt die krijgsmacht straks weer over, zoals dat ook in 2003 gebeurde.

Het is prachtig werk, dat vergeten wij vaak. Dat behoudt en werft. Mensen gaan met pijn in het hart weg, welke werkgever kan dat zeggen.

NB.
De komende vijf weken zullen er geen blogs door mij worden gemaakt. Na de vakantie roep ik u op om weer kennis te nemen van het wel en wee van onze organisatie.