Duiven en haviken

Vrijdagmiddag luisterde ik naar een programma over de majeure stappen die er gezet zijn in het brengen van vrede tussen de beide Korea’s. Bovendien kwam aan de orde wie hier de credits voor zou moeten krijgen, wie had dit voor elkaar gekregen. Trump?! Moest Trump dan een Nobelprijs voor de vrede krijgen? “De gunfactor” zoals dat zo mooi heet was ongeveer nul. Maar wel was er een brede erkenning dat hij via onconventioneel optreden, hij acteert politiek onvoorspelbaar, hij liegt (de Washington Post had hem op meer dan 1100 pertinente leugens kunnen betrappen), maar ook de constatering dat een aanzienlijk deel van zijn volk  hem steunt.

Uiteindelijk kwam een van de commentatoren tot het herhalen van de  opmerking van zijn oude geschiedenis leraar, duiven maken geen vrede, het zijn slechts haviken die een duurzame vrede kunnen maken.

Trump heeft meteen na zijn aantreden de focus gelegd op de dreiging vanuit N. Korea en China om steun “verzocht”. N-Korea heeft vervolgens de fout gemaakt om haar atoom- en raketprogramma te versnellen en te intensiveren.  Trump heeft het hard gespeeld en duidelijk gemaakt dat hij niet voor een oorlog terugdeinst. Bovendien heeft hij in Syrië duidelijk gemaakt dat hij doet wat hij zegt en zegt wat hij doet. Daar bovenop heeft hij de militaire middelen. En China wil op dit moment geen oorlog in zijn achtertuin. Zeker niet nu er nog de dreiging loopt van een handelsoorlog. Dat is kort samengevat het machtsspel.

Dat is buitenlandse politiek. Onbegrijpelijk voor de duiven op de radio.

Vreemd dat wij na duizenden jaren van ervaring nog steeds in dezelfde val trappen. Macht, maar vooral ook de bereidheid om het in te zetten zijn de instrumenten in de buitenlandse politiek.

Vrede verkrijg en houd je alleen met haviken, met geloofwaardige afschrikking.

Arm Europa, de oude wereld, het avondland staat aan de rand van zijn faillissement als ik de haviken om ons heen zie en hier de duiven.