Column van de voorzitter NOV: Een ongekend pak boter op het hoofd!

Op 3 oktober jl. vond in de Tweede Kamer het debat over het mortierongeval plaats. Het debat heeft vervolgens geleid tot het aftreden van minister Hennis van Defensie en de Commandant der Strijdkrachten (CDS), gen Middendorp. Voor beiden een hard gelag aan het einde van hun tijd bij Defensie. Wij wensen hen alle goeds toe in hun verdere carrière en leven.
Wij zijn diep begaan met de nabestaanden van het mortierongeval. Na alle ellende bij de dood en de begrafenis van hun geliefden, worden de wonden opnieuw en ongekend heftig opengereten. Ook de nabestaanden van het ongeval in Ossendrecht wil ik in een adem noemen; beide ongevallen staan in mijn ogen niet los van elkaar. Wij wensen de families Roggevelt, Hovink en Klap alle sterkte toe in het opnieuw moeten verwerken van het zo pijnlijke verlies.

Voor  een militair is er niets ergers dan door een blue on blue, door toedoen van eigen mensen, te sneuvelen. Het opstappen van minister Hennis en de CDS is dan ook het enige juiste gebaar, hoe hard het gelag voor hen ook is en hoe ik ook met hen meeleef. Terug naar het mortierongeval, dat zijn oorzaak in het munitiebedrijf vindt. Jaren geleden werd het rapport Franssen terzijde gelegd en werden, om politieke redenen, de Defensie Materieel Organisatie (DMO) en het Commando Dienstencentra (CDC) onder bevel van de Secretaris-Generaal (SG) geplaatst. De CDS, de militairen mochten niet te veel gewicht in de schaal leggen. Meerdere keren is het failliet van deze organisatieconstructie bewezen, maar luisteren doet men slecht. Macht hebben is belangrijker. Dit ongeval had ook in Nederland kunnen gebeuren. Eigenlijk had dus niet de CDS, maar de SG het veld moeten ruimen. Hij is immers verantwoordelijk voor dit falen en niet de CDS.

Maar de vertoning op 3 oktober jl., die resulteerde in dit ontslag, was ontluisterend. Elke militair en burger bij Defensie heeft in de afgelopen zeven jaar de afbraak van de organisatie aan den lijve kunnen ondervinden. Alle lucht is uit de organisatie geperst. Iedereen en alles is gereorganiseerd om maar geld te kunnen besparen. De nota In het belang van Nederland werd namens minister Hennis geschreven om snel te kunnen opschalen als de internationale situatie hierom zou vragen, iets wat inmiddels inderdaad het geval is.

Bij alles zijn in de afgelopen jaren vraagtekens gezet

In een organisatie kun je nooit precies aangegeven waar of  wanneer  het  mis zal gaan, maar elke goede commandant voelt wanneer men op de grens zit of erover heen dreigt te gaan. Niemand kan ontkennen dat er niet genoeg signalen zijn geweest dat de organisatie instabiel was geworden. Zowel op het gebied van opleiding, training en oefening als op het gebied van inzetbaarheid van wapensystemen en voertuigen. Bij alles zijn in de afgelopen jaren vraagtekens gezet.

En dan de vertegenwoordigers van politieke partijen, de Kamerleden, die als hyena’s interrupties plegen om zich in het slachtoffer vast te kunnen bijten, ik werd er bijna onpasselijk van. Partijen die nog eens 1 of 1,5 miljard meer hadden willen bezuinigen zoals de SP, voerden het hoogste woord. Een ongelooflijk pak boter op het hoofd meezeulend.
Het opstappen van minister Hennis en gen Middendorp is terecht, zij hebben gedaan wat gedaan moest worden. Ik heb er in elk geval diep respect voor. Er was ook geen sprake van het afwentelen van de schuld door de minister op haar (militaire) ambtenaren, het team bleef intact. Daarom was het gezamenlijk opstappen van de minister en de CDS ook zo goed. Beiden hebben diepgaand en met respect, als een goed team met en voor elkaar gewerkt. Bij onze  volksvertegenwoordigers  heb ik een heel ander beeld. In mijn artikel J’accuse, refererend naar de roman van Émile Zola over een joodse officier in het Franse leger die onterecht wordt aangeklaagd, heb ik namens de Gezamenlijke Officieren Verenigingen onze aanklacht getracht te verwoorden.

Een schandalige vertoning van onze volksvertegenwoordiging, die minstens medeschuldig is.
Het ware beter geweest als ook zij hun medeverantwoordelijkheid hadden uitgesproken, maar niets daarvan.
Ze dronken een glas, deden een plas … 
Zo zijn wij ook de Tweede Wereldoorlog ingerommeld, de revival van ’het gebroken geweertje’ ten voeten uit. 
Ga u schamen, na al die jaren nog niets geleerd!