Defensie heeft als enige overheidssector nog geen CAO, dat is op zich al heel apart. Wij zijn, naar mijn stellige overtuiging, immers de minst moeilijke club overheidsambtenaren. Er moet toch wel iets fundamenteel verkeerd zitten wanneer dit maar niet wil lukken.

Het afsluiten van CAO’s bij Defensie loopt trouwens al jaren slecht. Ik maak het nu al een tijd van nabij mee en vind het ook in mijn beleving een archaïsch proces. Het genereert heel vele ellende en het levert niet wat het zou moeten leveren; noch voor de werknemers noch voor de werkgever. Wij moeten eens fundamenteel gaan nadenken hoe dit anders kan.

De staatssecretaris gaf onlangs in een persoonlijk gesprek aan dat dat wij een sterk verouderd loonstelsel hebben en zij verwees indirect naar de Commissie Idenburg uit 1917. Inderdaad de grondlegger van ons huidige stelsel van rangen en periodieken.

De Lgen b.d. Leijh heeft in samenwerking met dhr.  Geelkerken een advies uitgebracht over de wijze van aanpak. Kort samengevat, ontwikkel samen, bonden en defensie een visie, investeer in relaties en betrouwbaarheid en als laatste, eerst dan ga je onderhandelen.

Ik ben de afgelopen drie jaar op heel veel locaties geweest en ben met mijn leden, maar ook alle anderen in gesprek gegaan. Men wil duidelijkheid vooraf. Men wil zelf een vuurtoren zien waar we heen zullen gaan. En vervolgens inzage hebben in de route die er genomen zal worden om hier in de toekomst aan te gaan werken.

Vervolgens kan er gevochten gaan worden om het geld dat hiervoor gaandeweg ter beschikking moet en kan komen. Iedereen begrijpt dat ook thuis niet alles in een keer kan. Keulen en Aken zijn niet op een dag gebouwd.

De huidige werkelijkheid is juist omgekeerd. Eerst wordt er vastgesteld welke problemen er op korte termijn opgelost moeten worden. De samenhang wordt zoveel mogelijk ontweken, om het allemaal niet te ingewikkeld te maken. Vervolgens komt er een compromis op grond van het beschikbare geld. Afwijzing van het voorstel leidt vervolgens tot wat extra geld en zo sleept dit proces zich hortend en stotend voort.

In een turbulent tijdsgewricht, in een organisatie die van krimp naar groei gaat en met een adaptieve krijgsmacht voor de deur zijn, wederom in mijn beleving, echt andere mechanismen nodig.

Iemand zei vorige week tegen mij, Ruud je probeert een olifant door een deur te duwen! Nee, ik zet vuurtorens neer ter markering waar wij heen moeten, geef goede kompasstanden aan met onderweg herkenningstekens. Dan komt er rust in de organisatie.

Dan kun je vervolgens gaan onderhandelen over de (financiële) stappen die je maakt en of dat die groot genoeg zijn. Dat geeft vertrouwen, dat geeft rust, dat herstelt relaties.