Ratio versus emotie

Op weg naar dit resultaat heb ik lange gesprekken  gehad met verantwoordelijken. En de discussie ging erover of dat het pensioenvoorstel verdedigbaar was of niet. In een van deze gesprekken werd een vergelijking gemaakt met de onvrede bij de rechters toen die overgingen van eindloon naar middelloonpensioen begin 2000. En ook deze gingen er naar het schijnt aanzienlijk op achteruit. Ik weet dat niet en kan en wil het ook niet controleren.

Als weerwoord heb ik langdurig naar voren gebracht  dat de werknemers bij Defensie overvallen werden door de WUL en door hun eigen organisatie in de steek werden gelaten. Er is een jarenlange strijd gevoerd over het AOW-gat. Deze minister heeft vervolgens beloofd dit op te lossen, maar nu één jaar later is dit feitelijk nog steeds niet geeffectueerd.  De ontslag leeftijd is met 5 jaar naar boven opgeschoven. Wij worden nu gedwongen om over te schakelen naar een nieuw pensioensysteem en zijn daarom niet bezig  met waar wij eigenlijk bezig mee zouden moeten zijn, ons functie- en loongebouw en de toelages. Bovendien stond in de Defensienota dat het personeel prioriteit zou krijgen.  Vele maanden is er geen overleg geweest omdat de interdepartementale referentieruimte nog niet bekend was.

En weer is het defensiepersoneel hier de dupe van. Allemaal zaken die logisch zijn, rationeel verklaarbaar, maar tegen de achtergrond van de afgelopen jaren en de belofte in de defensienota is dit niet de stap die gemaakt had moeten worden.

De oplossing; zo snel mogelijk beginnen met de onderhandelingen over toelages en functie- en loongebouw.

En om vast een voorschot daarop te nemen. Functiezwaarte, een beginnend academisch ”papierschuiver” op de departementen verdient aanzienlijk meer dan een luitenant, met de verantwoordelijkheid voor vier pantservoertuigen en 40 militairen in levensbedreigende omstandigheden. Dat kan niet waar zijn. Onze toelages, bij de AH verdien je beter.